سیستم‌های اعلام حریق مجموعه‌ای از تجهیزات هستند که وجود کربن‌دی‌اکسید، حریق و دود در ساختمان را فورا اطلاع می‌دهند تا حاضرین بتوانند در اسرع وقت محیط را تخلیه کنند. عموما برای جلب توجه بیشتر در هنگام حریق در سیستم اعلام حریق پیام‌های هشدار دیداری و شنیداری با یکدیگر ترکیب می‌شوند.

سیستم‌های اعلام حریق براساس نحوه عملکردشان در چندین گروه دسته‌بندی می‌شوند. سیستم‌های اعلام حریق متعارف، آدرس‌پذیر، وایرلس و نمونه‌بردار هوا.

صوتی با فرکانس ۸۵ دسیبل یا بیشتر می‌تواند برای شنوایی مضر باشد. در صورتیکه بازه فرکانسی صوت تولید شده از تجهیزات اعلام حریق از این میزان بیشتر باشد می‌تواند برای شنوایی افراد حاضر در محیط مخاطراتی در پی داشته باشد. البته باید در نظر داشت که اثرگذاری آن به مدت زمان مواجهه افراد بستگی دارد.

در برخی از موارد دتکتورهای دودی نمی‌توانند بین دود و بخار تمایز قایل شوند. بنابراین جانمایی این دتکتورها باید با دقت انجام شود تا حدالامکان در مجاورت حمام، تجهیزات پخت‌و‌پز و آشپزخانه قرار نگیرند.

اگر سیستم اعلام حریق شروع به آلارم زدن کرد در حالیکه دود یا حریقی در محوطه به چشم نمی‌خورد در اغلب موارد لازم است باتری آن تعویض شود. به کمک دکمه ریست می‌توان آلارم را غیرفعال کرده و باتری را تعویض کرد.

در صورت فعال شدن پیغام هشدار تنها راه قطع کردن هشدار ریست کردن کنترل پنل است.

معمولا دود حاصل از سیگار در مقایسه با دودی که از یک حریق ساطع می‌شود ناچیز است و دتکتورهای دودی آن را نادیده می‌گیرند. در صورتیکه حجم دود از حد مشخص بیشتر شود در حدی که تمام حجم اتاق را اشغال کند مشابه دود ساطع شده از حریق می‌تواند سیستم اعلام حریق را فعال کند.     

الزامات BS-5839 Part 1 کدهای عملیاتی هستند که توسط سازمان استاندارد بریتانیا تنظیم شده‌اند. در این الزامات جزئیات طراحی، نصب، راه‌اندازی و تعمیر و نگهداری سیستم‌های اعلام حریق در کاربری‌های غیر خانگی لحاظ شده است.

طبق الزامات BS-5839 Part 1 سیستم اعلام حریق نصب شده باید حداقل سالی دو مرتبه چک شود. در این بازدید مهندسین بخش‌های مختلف سیستم را بررسی می‌کنند.

در بازدیدهای دوره‌ای، نمودار ثبت شده توسط سیستم چک می‌شود. بازدید دیداری از بخش‌های مختلف انجام می‌شود تا مشخص شود که آیا تغییر احتمالی که در معماری یا چیدمان فضا انجام شده بر کارایی سیستم تاثیر داشته است یا خیر. سیستم مجددا ریست شده و در صورت نیاز قطعات آن جایگزین شده و یا قطعاتی به آن اضافه می‌شود. ولتاژ  باتری‌ها بررسی می‌شود.

هرگونه نقص برجسته باید ثبت و به مشتری گزارش شود، جزئیات در دفترچه مشخص ثبت شود و گواهی بازرسی و سرویس صادر شود.

علاوه بر موارد مشخص شده در بازرسی‌های دوره‌ای کارایی و عملکرد قطعات زیر نیز باید هر ۱۲ ماه یکبار تست شود.

شستی‌ها، دتکتورها، دتکتورهای حرارتی، دودی، بیم، نمونه‌بردار، کربن مونواکسید، شعله، مولتی و باتری‌ها و منبع‌های تغذیه باید تست شوند.

سیستم اعلام حریق باید به صورت هفتگی تست شود. قبل از تست سیستم لازم است به تمام افراد حاضر در ساختمان هشدار داده شود که این تست آزمایشی است و نیازی به تخلیه ساختمان نمی‌باشد.

براساس میزان استفاد، تست‌های انجام شده و عوامل محیطی باتری‌های سیستم اعلام حریق باید هر ۴ سال یکبار تعویض شوند. طول عمر مفید باتری‌های پنل اعلام حریق نیز باید مطابق استاندارد (BS 5839 45.4) به صورت دوره‌ای چک شود.

دتکتورهای اپتیکال به طور استاندارد ۱۰ سال عمر می‌کنند. با این وجود دتکتورها باید براساس نیازهای محیطی که در آن نصب شده‌اند کالیبره شده و تاثیر عوامل مخرب محیطی بر روی آن‌ها سنجیده شود. به عنوان مثال دتکتوری که در محیط‌های پر گرد و غبار نصب می‌شود از دتکتورهایی که در محیط‌های تمیز نصب می‌شوند زودتر فرسوده می‌شود.